Prometheus’a

ve sen...

bozarak yeminini,

küçük bir çingene kızı gibi çaldın,

babanın topraklarından ateşi...

 

hepimiz,

mavi birer buluttuk,

sen bizi yakmadan önce...

 

cahil adamın heybesi doldu,

ağzına kadar savaş,

açlık,

ve kan...

 

ve babanın gönderdiği kadın ,

hiç oralı olmadı...

yanarım ben yedim den beri...

şimdi o,

on yedisinde...

 

 

ne açlık bilirdik oysa,

ne savaş, ne verem, nede sıtma...

 

ne sızıp kalmışlığımız vardı,

kapı önlerinde yollu kadınların...

 

ne de bir tas çorba için,

adam vuruşumuz...

 

hepimiz,

mavi birer buluttuk,

sen bizi yakmadan önce...

 

ve biz,

kuşlar kadar mutluyduk...

ölmüş gibi uyurduk,

sen bizi yakmadan önce...

 

sen,

girdin en güzel yerinde düşlerimize...

aldın,

verdiğin gün insanlığımızı...

verdin de iyimi ettin?

Bitmesin ızdırabın...

değişene dek dünya....                      

DENİZ TELEK / 16 .01.08